Mijn cliënte komt met het volgende verhaal. Haar man vertelde haar na het eten dat hij nog aan het werk ging. Hij moest nog wat dingen afronden. Mijn cliënte voelde teleurstelling. Ze had namelijk gehoopt op een avond samen. Ik vroeg of ze dit tegen hem gezegd had. Nee, dat had ze niet gedaan. Onbewust was namelijk haar ‘angst voor afwijzing’ getriggerd en daardoor schoot ze in haar automatische reactie. Ze zei: ‘Moet je alweer werken vanavond? Hoe kan het toch dat het zo druk blijft? Als je zo doorgaat hou je het niet vol.’
Ze ging aan haar eigen gevoel voorbij en maakte het zijn probleem (Als je zo doorgaat hou je het niet vol). Door zo te reageren creëerde ze meer afstand van hem en van haar eigen gevoel. Haar man voelde dat zij geïrriteerd was, maar wist niet zo goed wat hij hiermee aan moest. Zij had hem geen echte vraag gesteld waar hij op kon antwoorden. Dus hij zei niets en klapte zijn laptop open met een wat ongemakkelijk gevoel. Nu was hij dus ook getriggerd, alleen had hij het niet in de gaten.
Hoe kan het anders?
We hebben gekeken hoe dit anders kan. Als zij had opgemerkt dat ze getriggerd werd, had ze even kunnen pauzeren voordat ze automatisch reageerde. Dan had ze de mogelijkheid gecreëerd voor meer authentieke opties. Ze had bijvoorbeeld kunnen zeggen: ‘Oh wat jammer, we hadden net zo’n fijn gesprek. Ik had gehoopt op meer tijd samen.’ Of zelfs: ‘Ik merkte dat ik getriggerd werd toen je dat zei. Ik ben erg gevoelig voor alles wat lijkt op afwijzing.’
Op deze manier had het gesprek een hele andere afloop gekregen. Hij had kunnen reageren op haar gevoel en haar eventueel gerust kunnen stellen. In plaats van disconnectie was er verbinding ontstaan.
Ben je je bewust van jouw triggers? Of reageer je vaak automatisch? Leuk als je me dat laat weten!